2016 Profile Picture

2013 OOTD

2015Share Photos

2014 Tagged Photos

2017

Mataray at napaka sungit pero mabait na kaibigan.Higit sa lahat napaka kalog pag kasama di mo maintindihan parang bulati na uod sobrang likot.Mabait na anak kahit maaray kahit di sila magkasumdo ng kanyang ate pero mabait pa rin.

Thank you Chaps. ☺😍😘 Happy 16th monthsary. Advance Happy Valentines. ❤😍☺

Alam mo bang si "A" ay matagal ka nang niloloko? 😒😂

Happy New Year! :) Goodbye 2016.

Merry Christmas!

Christmas break na mga Anak ng Daguio😊Best Party Eveeeer kanina!!😍😂😂😘 See you when I see you guys. Enjoy the holiday 🙌 Alisin muna sa isip ang mga thesis hahaha (pero pinaalala ko🔫😑😂😂) Godbless us all.😘😘

Best memories come from bad ideas.

                                                     Party Harder Daguio 🤘

                                                       See ya next year guys 😘

2017

                Ako si Maryl Jalbuena labing siyan na taong gulang, na nagmula sa bayan ng Lucena 5'3 ang tangkad at 47 kilos ang bigat. Ayon sa mga taong aking nakakasalamuha cute daw ako at may ilang nagsasabing maganda rin, ngunit di ako ang mapaniwalang Tao. Kaya't bawat sinasabi nilang positive pagtungkol sa aking physical na pagkatao ay hindi ako naniniwala. Ako ang taong di naniniwala na maganda ako o cute, dahil alam ko sa aking sarili na hindi ako maganda. Kilos-lalaki, 'yan ako,siga maglakad na para bang walang kasalubong.                          

     

                 Marami kong paboritong sports na gusto, ito ay ang mga Billiards, Softball at Badminton. Sa paglalaro ng billiard, idolo ko ang aking pumanaw na mahal na lolo, dahil s'ya ang dahilan kung bakit ako marunong maglaro ng billiard. Ang softball naman, player talaga ako. Naging isa rin along captain sa larong ito, "heavy batter" 'yan ang bansag sa akin sa larong softball, peroang totoo hindi ako kagalinga. Ang badminton naman, para sa akin, ay pampalipas ng oras at inip sa buhay. Pag kalusugan man ang pag-uusapan mahina ako dahil sa namana kong sakit na Asthma sa side ng aking papa. Nagsimula ito ng ako'y nasa ika-siyam na baitang. 

                  Pero kahit na mahina ang aking baga, nakakasabay pa rin naman ako sa mga activities na kinakailangan ng malusog na pangangatawan. Sa ngayon madalas akong sumpungin ng asthma. Mabuti na lamang may nebulizer ako, para 'pag sinumpong makakapagpausok. Bawal ako masyado mapagod at tumawa ng tumawa dahil siguradong aasthmahin ako. Pero hindi ko talaga minsan mapigilan ang tumawa hang tumawa dahil mga kalog ang mga kaklase ko. Bukod sa asthma, wala naman akong ibamg sakit. Wala rin naman akong serious physical injury. 

                  Ipag bisyo naman hindi ako umiinom ng mga alak o kahit na anong inumin na may halong alcohol, dahil baka pag nalasing ako at sumabay ang asthma, baka mapano pa ako. Hindi rin ako gumagamit ng illegal na droga dahil bukod sa alam kong hindi ito nakakabuti, sayang lang ang perang pambili ng droga. Masisira ang buhay ko at papahirapan ko lang ang aking mga magulang. Kaya't iniiwasan ko ang mga ito dahil nais ko pang masuklian ang kabutihan ng aking mga magulang. Wala akong physical asset dahil nga para sa 'kin hindi naman mahalaga 'yun. 

                Ayokong magpasikat kung ano man ang mayroon ako. Kuntento na ako sa katauhan ko at wala akong gustong ipabago, basta maging mabuti lang ako sa kapwa ay masaya na ako. Mas gusto kong walang pumupuna sa aking pagkatao, positive man ito o negative. Dahil buhay ko naman 'to at wala akong pakialam sa sasabihin ng iba. Basta huwag lang talagang idadamay ang aking pamilya. Kung kahinaan naman ang pag-uusapan, 'pag sa pisikal ay wala. Dahil para sa akin hindi man kahinaan ang panget ako, ang mahalaga tanggap ako ng ating mga mahal sa buhay. 

                Alam kong hindi ko ito itinutiring na kahinaan ang aking hitsura dahil kuntento na ako kung ano ang bigay sa akin ng Diyos. Ako ang taong 'di kagalingan at katalinuhan sa klase. Pero kaya ko naman ang mga activities na pinapagawa ng mga guro sa amin. Hindi pa naman ako bumabagsak sa kahit ano mang subjek, kahit na nakakatikim rin ng line of seven. Malawak na malawak ang aking mga imahinasyon kung anu-ano ang naiisip kahit na napaka-imposibleng mangyari. Ayon nga Kay Albert Einstein "Knowledge is limited but imagination encircles the World ".

                Tulad ko madalas isipin na sana may time machine, upang mapigilan ang mga masasamang nangyayari sa kapaligiran. Tinitingnan ko ang buhay bilang positibo dahil kapag sumalungat ako dito hindi lo na makakamit ang mga ninanais ko sa aking buhay. Minsan kailangan din nating isipin na mas maswerte tayo kesa sa iba kaya't 'pag nawawalan na ako ng pag-asa sa mga pagsubok na dumarating sa aking buhay, iniisip ko na lang na mas maswerte ako sa iba. Pero minsan ibinababa ko ang aking sarili, dahil alam kong mas nakakaunawa ako kesa sa iba.

      

                 Kapag may problema ako mas pinipili ko na lang ang manahimik o magmukmok sa hindi maingay na paligid, o kaya itinutulog ko na lang para makalimutan ko nang panandalian. O kaya makipag-laro sa mga kaibigan ko ng kahit anong makakapagpasaya sa akin. Kung 'yung iba nabiyayaan ng sobrang talento sa pagkanta at pagsayaw. Yan naman ang kinapos ako,wala talaga,walang wala. Sa ngayon ang tagumpay na aking nakamit ay ang wala pa akong asawa at anak sa edad na 19. 

                At ang kabiguan man ay ang palayain ang babaeng aking minamahal, upang siya'y maging masaya. Pero okay lang dahil alam ko may mas magandang plano ang Panginoon para sa akin. Pangarap kong maging isang pulis balang araw. Sana matupad ko pa ito. Bata pa lang ako, alam ko na ang gusto ko sa aking pagtanda, at 'yun ay ang maging isang ganap na pulis balang araw. Naalala ko pa noon, naiinggit ako sa mga kalaro naming may laruang baril, 'yung parang totoo talaga. 

                Nang oras na iyon wal talaga kaming pera para pambili sa kung anong laruang gusto namin. Kaya't gumagawa ako ng paraan para magkaroon ng laruang baril. Gumagawa ako ng kahoy na baril-barilan at nakukuntento na lang sa kahoy na iyon. Ang mahalin nya rin ako at maappreciate lahat mg effort ko, 'yan ang aking mga iniisip na kahibangan. Umaasa ako na sana nga totoo na lang lahat ng kahibangang ito. Natatakot akong iwan ng mga mahal sa buhay. At higit sa lahat ay ang Clown o payaso sa Tagalog. 

               Ayoko talaga dahil natatakot ako sa mga ito. Ang bagay na nagpapagalit sa akin ay ang pagtaguan ng gamit o pag-tripan ng mga taong walang magawa sa buhay. At ang isa pa ay ang saktan ang aking mahal sa buhay, dahil baka sa sobrang galit ko ay makasakit ako ng pisikal. Isa pa rito ay ang saktan ng ibang tao ang mga alaga naming mga ask, dahil mahal namin ang mga ito at ayokong may mamamato sa mga ito. Sana lahat ng tao pantay-pantay; lahat ng may buhay ay iginagalang. 

              Pamilya, kaibigan, mga materyal na bagay, at ang mga mapanirang tao sa paligid ko, 'yan ang tatlong bagay na hindi ko pinapahalagahan dahil nasasayang lang ang buhay ko sa mga 'yan. At pag materyal naman, hindi kami mayaman kaya't hindi naman ako sanay na may mga bagong materyal o maraming mga bagay-bagay.

               Sa ngayon, nakatira kami sa Brgy.Iyang Dupay. Patira lang kami ng aming tiyuhin na nasa ibamg bansa. Kung may darating man sa amin na magandang balita, gusto ko na sabihin na 'Congratulations, Milyonaryo na kayo. Dahil gusto kong maiahon sa hirap ang aking pamilya. Sa bahay kami ng tiyo namin nakatira dahil kami ang nagbabantay ng lupa into. Halos animal na taon na kaming naninirahan soon. Maliit lang ang bahay at malalayo ang aming kapitbahay, dahil sa malawak ang lupang pagitan.

                       Halos tahimik ang aming kapaligiran dahil sa layo ng kapitbahay. Dahil sa libre ang patira sa am in sa bahay, bukod sa pera, mas gusto ko ang pagkain. Dahil nakaka-inip sa amin kaya mas maganda at masaya pag mating pagkain. Dahil sa nag-asawa na ang ate ko nadagdagan na ang aming pamilya. May brother-in-law na ako at nakatira ito sa amin. May 4 na aso kami at may kakaunting alagang manok. Sa bahay, kahit walang pera, masaya naman dahil sa mga kwentuhang puro kalokohan. Nagbibenta kami ng niyog 'pag wala na talaga kaming pera. 

                       Pagkatapos nu'n nagiging okay na din, may pang-ulam na at bigas. Makalat ang bahay namin dahil kulang ang space, may taas ang bahay pero di namin magamit dahil sira na, magigiba na nga e. Comfort room jan lang ako may privacy dahil wala kaming kwarto sa bahay. Balang araw gusto kong magkaroon ng sariling bahay para sa aking mama at papa. Sakahan para sa kabuhayan namin at para makatulong ako sa aking kapwa. Ganun din ang sasakyan dahil tricycle driver ang aking papa. Gusto ko magkaroon siya ng sasakyan na hindi utang. Napaka-memorable nang magbabagong taon sa aming pamilya dahil may nagpaagaw ng pera. Nagpalaro ng Cream-O tawanan nang tawanan.

                         Masaya lang dahil nakasama ko ang aking mga mahal sa buhay. Nag-aaway din sina mama at papa, kapag nag-aaway sila palaging sinusuyo ni mama si papa. Si papa naman may isang beses na naitulak ni papa si mama sa sobrang galit. Naiinis ako pag ganu'n ang nangyayari, gusto ko silang sagutin na matatanda na sila, pati kami nadaday sa away nila. December 21, 2015 nang mamatay si lolo napaka-lungkot ng mga araw na ito. Biglaan at hindi namin inaasahan, dahil alam naming walang sakit si lolo. Nagpasko kami sa burol ni lolo. Di namin alam kung paano ipagdiriwang ang araw ng pasko ng panahong iyon. Habang naghujugas ako ng pinggan, ay naihulog ko ang baso ni lola. Hindi ko yun ipinaalam sa kanya dahil tiyak papagalitan ako nito.

                          Hanggang ngayon di ko sinasabi sa kanya dahil alam ko na ang sasabihin niya na:'and bibigat talaga ng mga kamay n'yo, inuubos n'yo ang mga gamit. Kayo talaga!!! Masaya ako sa bahay, dahil kumpleto kami, lalo na 'pag wala kaming pasok. Puro kalokohan ang pinag-uusapan, minsan gagawa pa ng kabalbalan, makikilitian, hahawakan ang paa ni mama tapos pagtutulungan na kilitiin hanggang sa magalit. Manonood ng mga funny videos at hahagalpak ng tawa na para bang walang mga problema.

                          Lumaki ako sa masayang pamilya, kahit hindi kami mayaman masaya naman kami dahil may buo kaming pamilya. Sa aking pagkabata sila ate at bebe ang aking palaging kasama. Nag-aaway minsan pero masaya pag magkakasama. Si papa ay isang tricycle driver; kumikita s'ya ng sakto lang sa aming pang-araw araw. Minsan, kulang ang kita niya kaya minsan wala kaming pambaon ng aking kapatid. Nagkaka-edad na ang aking papa, kaya't hunihina na rin ang kanyag kalusugan. Si mama naman ay ganun din, humihina na rin ang kanyang kalusugan dala ng pagtatrabaho ng kung anu-ano. Masakit, masaya, nakakaiyak, maswerte, nakakainis. 

                          Masakit dahil kapag naglalaro kami, madalas akong masugatan. Masaya dahil andami naming kalokohan magkakaibigan. Magkakasuntukan 'pag nag-aaway away. Maswerte dahil dito ko unang natutinan ang paggamit ng bisikleta at sumungaba habang nag-aaral. Nakakainis dahil sa mga kalaro kong madadaya sa teks at pagkayan-kayanan ka, kawawa ka talaga. Ang aking mama ang lubos na naka impluwensya sa akin, dahil si mama, kaya n'ya lahat. Ultimo gawaing panlalaki kaya niya. Pagtatapas ng niyog, pag-akyat sa puno, at marami pang iba. 

                          Si mama, gagawin niya ang lahat para sa mga mahal niya sa buhay. Simula pagkabata at pagtingtong sa paaralan, hindi ako nakapasok sa pribadong paaralan. Ngayong G-12 na lang ako nakatungtong sa sinasabi nilang Private School. Dahil nga kapos kami sa pinansyal na aspeto, kaya't sa publikong paaralan kami pumapasok. Isa pang taong malaki ang naging impluwensya sa akin ay si Ms. J. K. Siya ay isa sa mga naging maimpluwensyang tao sa akin. Siya ang isa sa aking naging guro noong ako'y nasa Grade school. Bukod sa magaling at maeffort sa pagtuturo, siya rin ang nagpapaaral sa kanyang mga pamangkin at mga kapatid. 

                         Ikaw, ikaw, ikaw. My first love is my bestfriend; masaya na mahirap dahil kaibigan ko siya at mahal na mahal nang higit sa kaibigan. Si Chabz, teammate ko sa softball naging partner sa mga exercises sa training. Palagi ko siyang kasama kahit saan. Una, wala pa akong feelings for her, friendship sa simula hanggang sa kalaunan napamahal kami sa isa't isa. Kasalanan ko kung bakit natapos ang aming pagmahalan. Kasalanan ko ang lahat, dahil napaka-selosa ko, at madalung maumay sa mga paulit-ulit na nangyayari. Hanggang isang araw nagtext ako sa kanya, ng salitang "break na tayo" pero hindi ako seryoso. Sinubukan ko nang oras na 'yan kung magrereply siya naghintay ako hanggang sa makatulog na lamang. Kinaumagahan nagtext siya "cge kung yan ang gusto mo". Ang sabi ko naman: "Hindi, wala lang yun hindi yun totoo. 

                          Naging okay kami ng oras na yan. Pero di ko akalaing yang oras na yan ang magiging simula ng hindi namin pagkakaintindihan. It's my birthdate when we broke up, sakit naman birth date ko pa talaga. Sa ngayon wala akong karelasyon dahil until now Mahal ko pa rin si Chabe, it's already one year and seven months since we broke up, but until now I love her so much. Masaya naman ako kahit single. Dahil kasama ko naman ang aking pamilya. 

                                                               "Sampaguita"                                                                                                                                           by M. V. JALBUENA 

                    Nakakasunog sa balat ang tanghaling iyon. Hawan ang daan papuntang simbahan dahil sa mabibilang lang ang mga taong nagdaraan. Karamihan sa kanila ay araw-araw sa simbahan. Habang ako'y naglalakad upang pumasok sa simbahan, may isang batang babae ang lumapit sa akin at nag-alok ng tinda n'yang sampaguita't kandila. 

                     Agad akong umiling sa pagpapahiwatig na hindi ako bibili. Hindi agad umalis ang bata kaya't tinanong ko ito kung 'asan ang nanay n'ya; tinitigan n'ya lang ako at nakiradam. Lumipas ang ilang segundo at may isa pang batang babae ang lumapit sa among kinaroroonan. Tulad ng batang nauna ay inalok rin ako nito na bumili ng sampaguita at kandila na tinitinda nito. 

                     Agad kong tinanong ang nakakatandang bata kung magkapatid sila ng naunang batang nangalok sa akinng sampaguita at tumango naman ito at nagsalita ng "oo". Ang batang nakakatandang ito ay si Jemma Rose, labing apat na taong gulang at laman ng simbahan sa araw-araw ng kanyang buhay, liban na lang pay wala itong pasok. Habang kami'y nakaupo sa harap ng simbahan ay tinanong ko ito kung 'asan ang mga magulang nila at sumagot naman ito "nasa bayan ang mga magulang namin, nasa palengke". Ang magulang nila ay mangangalakal, isang hanapbuhay na marangal ngunit walang kasiguraduhan kung may kikitaing pera, dahil sa dami ng mga taong may parehong hanapbuhay. 

                     Si Emerald ang kasama n'ya ng araw na iyon kapwa sila nagbebenta ng sampaguita't kandila. Si Emerald ay walong taong gulang, sumunod siya kay Jemma Rose, at may dalawa pa silang nakababatamg kapatid na kasama ng kanilang mga magulang sa pangangalakal. Nagagalak ang aking puso dahil sa kanilang murang edad ay marunong na silang tumulong sa kanilang ga magulang. Kapwa sila nag-aaral. Si Jemma Rose ang panganay na nasa walonh baitang na sa High School at so Emerald man na nasa ikalawang baitang sa Elementarya, at ang kanilang pangatlong kapatid ay nasa ikaunang baitang.

                    "Pangarap ko pong maging stewardess balang araw", yan ang sagot n'ya nang tinanong ko kung ano ang kanyang pangarap. "Paano kung wala ng perang pampaaral sa 'yo? balik na tanong ko sa kanya. "Hindi na po ako manghihinge ng pera kila mama, may ipon naman po ako e", simpleng sagot ng isang batang may pangarap sa buhay. Isang bata na nagbabanat na ng katawan sa kaniyang murang edad. Pag-aangkat ng sampaguita ang kanyang diskarte sa buhay sa sampong piraso ng sampaguita. Bawat piraso ay binebenta sa halagang sampung piso, at sa sampung 'yun ,epag naibinta n'ya lahat ay may kikitain s'yang isandaang piso. 

                     Ngunit kalahati lang ang mapupunta sa kanya dahil kalahati nu'n ay mapupunta sa pinag-aangkatan n'ya ng sampaguita. Ang kandila naman na kanyang ibinebenta ay sarili n'ya ang kita. Sa kanyang paghahanapbuhay ay nag-aabot rin ito ng pera sa kanyang mga magulang. Masasabi nating ang batang si Jemma Rose ay hindi mapagdamot sa kung ano ang mayroon siya. Tinanong ko itong muli kung sapilitan ba ang kanyang pagtatrabaho? Sumagot ito nang mabalis na "hindi po, gusto ko po kasing tumulong sa aking mga magulang at para magkaroon rin po ako ng sariling pera".

                     Sa kanilang pag-uwi ay inaabot sila ng alas syete ng gabi, minsan susunduin ng kanilang magulang gamit ang kariton ng pangangalakal. Barangay Talao-Talao ang anilang lugar, 'di 'yun lingid sa aking kaalaman na ito'y napakalayo upang lakarin. Ngunit, dahil sa kanyang pagtitiyaga at pagtitipid ay kinakaya n'ya ang lahat ng mga ito. 

                    Si Jemma Rose at ang kanyang kapatid na gumigising ng maagap upang may kitain sa sampaguitang tinda nila. Pupunta ng alas said ng umaga at uuwi ng alas syete ng gabi na dapat ay hindi dapat ginagawa ng mga batang ito. Panganib ang hinaharap sa araw-araw dahil malaki ang posibilidad na maaari silang holdapin o maagawan ng kita, at wala silang kalaban-laban 'pag nangyari ito.

Mahal naming Pangulong Rodrigo R. Duterte, kami'y lubos na nababahala sa mga patayang nangyayari sa ating bansa, ukol sa usaping ilegal na droga. Amin naman pong nababatid ang nais n'yong mangyari upang mabawasan ang mga krimen na nangyayari sa ating bansa. Walang sinuman sa atin ang nagnanais na mangyari ang mga ito. Maging ako po ay nais kong mawala ang mga taong gumagawa ng iba't ibang krimen na nagpapahirap sa ating bayan. Ngunit hindi sa paraan ng pagkitil ng kanilang mga buhay na kung tawagin ay extra judicial killings. Naiintindihan ko po na inyo lamang itong ginagawa para sa ating bayan, ngunit hindi lang ang may mga sala ang naaapektuhan. Maraming pamilya ang lubos na nahihirapan sa tuwing may napapatay sa kanilang nasasakupan, dahil sa maling paraan ng pagkawala ng kanilang mga buhay. Hindi lingid sa aking kaalaman na marami ng buhay ang nakitil dahil sa extra judicial killing. Ang mga ito ay sangkot umano sa talamak na ilegal na droga. Marami sa kanila ang bigla na lang bumubulagta sa harapan ng mga tao, ngunit walang malinaw na mukha ang pumapatay sa mga ito. Marami man ang saksi sa kanilang paglisan ngunit ni isa wala man lang nahuli kung sino ang pumatay. Alam kong hindi ang extra judicial killing ang magiging solusyon sa lahat ng krime sa ating bansa. Maraming buhay pa ang maaaring mawala kung patuloy itong ipalalaganap sa ating bansa. Paano sila magbabago kung bawat segundo ng kanilang buhay ay may taning na ng mga balang sasagupa sa kanila? Marami tayong mga selda na pwedeng magsisi sila, bawiin ang kanilang mga ari-arian at gastusin sa pagpapagawa ng mga kulungan nila. Karamihan sa mga namatay ay hindi ganu'n kayaman, ngunit bakit ang mga leader ng mga napatay ay hindi mahagilap man lang. Hindi ba't mas maganda sana na mas mahuli ang mga nakatataas na nagpapalakad sa mga ito. Tama na,grabe na ang mga buhay na nasawi, may pag-asa pa silang magbago at hindi ang extra judicial killing ang solusyon nito. Sana po'y inyong mabatid ang aming mga daing ukol sa nangyayaring extra judicial killing Mahal naming Pangulong Rodrigo R. Duterte. 

                                                        

                                                                                                                      Lubos na gumagalang 

                                                                                                                      Maryl V. Jalbuena

Humanities

           Ang strand na Humanities ay lubos na kasiya-siya, dahil sa strand na ito ay lubos na mahahasa and iyong kakayahan sa pakikisalamuha sa ating kapwa. Maraming kurso ang nakapaloob sa strand na ito na labis mong ikasasaya. Sa iyong pagkokolehiyo ay hindi ka mahihirapan na pumili ng kursong iyong pinasukan no'ng ika'y nasa Senior High pa lamang. Dahil sa strand na Humanities ay nahasa na ang iyong kaalaman. Marami kang makakasalamuhang tao lalo na kung ika'y nasa Humanities, dahil kabilang dito ay ang kursong Psychology, Criminology, Education, o pagiging Guro, Public Ad at Abogasya, na ang layunin ng makatulong sa kapwa. Ang mga kursong nakapaloob sa Humanities ay may layuning makatulong sa mga nangangailangan at maglingkod sa ating bayan. Malabis ito na makipagsalamuha sa iba't ibang tao. Hangarin ng mga istudyante ng Humanities ay ang makatulong at magpasaya sa kapwa. Dito sa kursong ito ay mailalabas mo ang iyong mga talento. Magiging malakas at matibay ang iyong kalooban dahil sa mga itinuturo ng mga guro ng mga Humanities. Mamumulat ang iyong isipan sa mga nangyayari sa ating lipunan. Mamumulat ang isipan ng bawat isa sa kursong ito, dahil dito mo makikita ang totoong nangyayari sa ating bayan. Matututo kang tibayan ang iyong pagka-estudyante dahil sa mga gawaing makakatulong sa iyong hinaharap. Mahirap man ang kursong nakapaloob sa Humanities ngunit makakaya mo ito dahil sa iyong mga karanasan sa buhay. Mapagtatagumpayan mo ang lahat ng ito kung patuloy kang magsisipag at magsisikap. Ihahanda ka ng strand na Humanities sa kursong iyong kukunin sa iyong kolehiyo. Hindi ka na mahihirapan dahil Senior High pa lamang ay angat na ang iyong kaalaman ukol sa mga kurso na nakapaloob rito. Pagtitiyaga ay kinakailangan upang ika'y magtagumpay sa lahat ng iyong nais sa buhay. Dito mo lubos mauunawaan ang papel mo sa buhay. Magsisikap at 'wag susuko, 'yan ang dapat na hindi mo kinakalimutan upang ika'y magtagumpay. Mahirap man ngunit ito'y makakaya mo,tiwala lang sa sarili.

sanaysay

°Ayon Kay Alejandro Abadilla ano ang kahulugan ng salitang "sanaysay"? -Ayon Kay Alejandro Abadilla, "nakasulat na karanasan ng isang sanay sa pagsasalaysay. Ang sanaysay at nagmula sa 2 salita, ang sanay at pagsasalaysay, ito ay panitikang tuluyan na naglalahad ng kuru-kuro, damdamin, kaisipan, saloobin, reaksyon at iba pa ng manunulat hinggil sa isang mahalaga at napapanahong paksa o isyu. °Bakit maituturing na sanaysay ang talambuhay? -Maituturing na sanaysay ang talambuhay sapagkat ang talambuhay ay isang anyo ng panitikan na nagsasaad ng kasaysayan ng buhay ng isang tao. Bagaman maaaring iugnay ang nilalaman nito sa mga pangyayaring humubog sa kasaysayan ng mga lahi o lipunan, nahahangganan ang sakop nito ng kapanganakan at kamatayan ng paksa nito. Ito ay dahil ang pangunahing tuon ng talambuhay ay ang paksa nitong tao, na siyang higit na binibigyang-pansin kaysa iba pang mga bagay. °Anu-ano ang naging tunguhin ng sanaysay sa kasaysayan ng panitikang Filipino? Paano ito naging daluyan ng ideolohiya? -Naging malaking tulong ang sanaysay sa larangan ng panitikan sapagkat natutulungan nito ang isang indibidwal na ilabas ang kanyang saloobin ukol sa isang paksa. °Bakit nilikha ang sanaysay? -Ang sanaysay ay isang maiksing komposisyon na naglalaman ng personal na kuru-kuro ng may akda. Ito rin ay pagtalakay sa isang paksa sa paraang tuluyan at malayang paraang maglalantad ng kaisipan,kuru-kuro at palagay. °Ano ang naging ambag ng sanaysay bilang anyong pampanitikan? -Malaki ang naging ambag ng sanaysay bilang anyong pampanitikan dahil ito ay naging isang paraan upang magpahayag ang mga tao ng kanilang karanasan sa isang bagay. °Anu-ano ang mga lumitaw na isyu ukol sa pagsasalaysay sa Pilipinas? °Ano ang pagkakaiba ng Pormal at Informal na sanaysay? -Ang pormal ay nagbibigay ng patalastas sa isang paraan maayos bunga ng isang maingat na pagtitimbang-timbang ng mga pangyayari at mga kaisipan. Kung minsa'y tinatawag itong impersonal o syemtipiko. Impormal tinatawag ding pamilyar o personal na nagbibigay-diin sa isang estilong nagpapamalas ng katauhan ng may akda. °Bakit madalas sulatin ang malikhaing sanaysay? -Madalas sulatin ang malikhaing sanaysay,sapagkat mas banana pang him what ito ng tao upang basahin ang iyong paksa. Gumagamit ito ng iba't-ibang paraan upang mahikayat sa mga mambabasa. °Anu-ano ang katangian ng malikhaing sanaysay? -Tulad ng tubig na naisasalin at binibigyang hugis ng kaniyang kinalalagyan,maluwag at umaangkop (flexible) ang malikhaing sanaysay. °Bakit itinuturing na malikhaing sanaysay ang Blog\Blogging? -Maituturing na malikhaing sanaysay ang blog, dahil sa paggawa ng blog dito mo mailalabas ang iyong damdamin. Ang blog ay isang website na kung saan ay pwede kang maglagay ng iyong mga sariling karanasang at mga kuru-kuro, dito mo mailalahad ng mga bagay tungkol sa iyong buhay at damdamin.

MASAYA AT SIMPLENG PAMILYA

Siya si Merly Jalbuena na maagap gumigising upang pagsilbihan ang kanyang asawa at mga anak.Pagsasaing sa umaga ang una n'yang gawain.Ito ang madalas na nangyayari sa kanilang bahay.Masipag,mabait na Asawa,at Ina ito.Gagawin nya ang lahat para sa kanyang pamilya,hindi iindahin ang pagod basta makakaya nya ay gagawin n'ya lahat para sa kanyang mga mahal sa buhay.

                                                                  

Sama sama sa hapag kainan ang pamilya kahit hindi ganun karami ang kanilang pagkain ay sama sama pa rin sila sa pakain na bigay ng Maykapal.

Pag tulog ang kadalasan na gawain nila pagnatapos na ang kanilang mga gawain.Pagod sa maghapon na pagbabanat ng mga buto.

Sa bahay rin namin ipinagdiriwang ang mahahalagang araw ng aming mga buhay.Hindi man ganun karami ang handa basta sama sama kami ay okay na.

Libangan naman ni Meryl Jalbuena ang manuod ng movies sa kanyang cellphone,dahil wala kaming TV kaya't sa cellphone na lang sya nanunuod.Yan ang kadalasan na gawain sa bahay.

Chibugan ang tema masarap kumain pag may kaagaw at kahati sa pagakain yung para bang mauubusan ka.Nakakawili ang ganitong mga gawain at masaya.

Si Orland Jalbuena habang nagkakawit ng niyog,upang magkapera sila at pandagdag gastos para sa kaniyang pamilya.

Pwede ka ring maglakad lakad sa malilom at mapunog kapaligiran.Tahimik at payapang magmuni muni.

Sya naman ang bunso sa pamilya,naghahain sya ng pagkain para pag dumating si papa galing sa pasada ay okay na kakain na lang kami ng sabay sabay.

Pagkatapos kumain ay ang mga alagang aso naman ang pakakainin.Malapit ang pamilya sa kanilang mga alagang aso,dahil nagbibigay libang ito sa kanila.